این پروژه مربوط به بازسازی ساختمان با عنوان «مهمان سرای کارخانه ی ذوب آهن» می باشد رنگ نمای مخصوص ساختمان که محل اسکان مهندسین آلمانی بود. این بنا و سایر قسمت های کارخانه پیش از جنگ جهانی دوم و در سال 1318 احداث شد. محل فعلی اولین کارخانه ذوب آهن ایران در کرج، بلوار ذوب آهن، منطقه ی شیخ آباد، ضلع جنوبی میدان استاندارد قرار دارد، در حالی که اصل کارخانه در تاریخ 3 مرداد 1386 با شماره ثبت 19171 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
اسکلت و بنای اصلی پروژه توسط آلمان ها و در دوره ی پهلوی اول به اجرا رسید ولی بعدها و پس از توقف احداث کارخانه مدتی به فراموشی سپرده شد. سالها بعد بازسازی ساختمان به صورت مختصری انجام شد و روی دیوارهای آجری آن مجددا با گچ پوشیده شد و به اسکان کارمندان شاغل در ذوب آهن اختصاص یافت.
در سال 1391 مجموعه ی شرکت های هارمونی و چوبشار تصمیم به بازسازی ساختمان و تبدیل این بنا به دفتر اداری جدید شرکت های خود گرفته و عملیات بازسازی را از سر گرفتند.
چالش های طراحی
حفظ ساختمان به جا مانده از سال 1318 و ایجاد فضاهای با دکوراسیون اداری امروزی در آن
تعهد گروه طراحی در قبال پایبندی به بافت شاخص منطقه
بازیافت و استفاده مجدد از مواد و مصالح بناهای موجود؛ از جمله استفاده از آجرهای به جا مانده از تخریب ساختمان مجاور و ساندویچ پنل های موجود از ساخت سوله ی مجاور بنا
تعهد گروه معماری به کارفرما برای استفاده مجدد از تمامی مبلمان اداری مربوط به دفاتر قبلی چوبشار و هارمونی
ایجاد فضای اداری متناسب با نیازهای امروز دو شرکت به شکلی جداگانه و با هویتهای سازمانی کاملا مجزا
ایجاد فضاهای نوین اداری بر اساس فرهنگ رفتاری جدید
کانسپت های طراحی
یکی از چالش های پیش رو در بازسازی ساختمان ، بازگرداندن هویت از دست رفته ی آن بود به گونه ای که با اتمسفر اداری جدید نیز هماهنگ باش؛ بازسازی غیر اصولی اعمال شده در سال های قبل، هویت آن را مبهم ساخته و تشخیص بنا از یک ساختمان معمولی و جدید ولی فرسوده را ناممکن می نمود. در اینجا به باطن بنای تاریخی توجه شد، نه ظاهر آن، و امکان ایجاد چیدمان های دکوراسیون داخلی مدرن رنگ نمای مخصوص ساختمان در عین داشتن فضایی با حس کاملا اصیل ممکن گشت.
در نزدیکی پروژه ساختمان مشابهی به تازگی تخریب شده بود و آجرهای قدیمی ولی سالم بسیاری از این جریان به جا مانده بود؛ مصالحی متعلق به زمان جنگ جهانی دوم و بسیار شیه به آجرهای پوششی ساختمان پروژه. آجرهای قدیمی به عنوان مصالح جدید برای بخش های الحاقی به کار رفتند که این اقدام موجب بازیافت مصالح، صرفه جویی در زمان، انرژی و مصالح و هزینه های حمل و نقل مصالح به سایت پروژه و نیز کمک به محیط زیست شد. رنگ و بافت زیبا و منحصر به فرد آجرها هویت و روح مفقود ساختمان را به آن بازگرداند و در ضمن موجب پیوستگی آن با محیط گشت؛ آجرهایی با رنگ های متفاوت و قدمتی بیش از 70 سال که شاهد رویدادها و تاریخ منطقه بوده اند.
مراحل بازسازی ساختمان
متاسفانه با وجود پیشینه غنی و قابل توجه ساختمان، نگهداری مناسبی از آن به عمل نیامده و برای مدت طولانی به دست فراموشی سپرده شده بود و حتا بازسازی جزئی بعدی نیز به طور غیر اصولی روی آن اجرا شد که در پی این سهل انگاری، جداره های با ارزش قدیمی با گچ پوشانده شدند تا برای اسکان کارمندان شاغل ذوب آهن مناسب باشد. در اثر چنین تغییراتی در معماری و دکوراسیون داخلی بنا هویت اصلی ساختمان از بین رفت، چنان که ساختمان قدیمی، دیگر تفاوتی با یک بنای مخروبه نداشت. با این وجود تصمیم به حفظ کامل بنای قدیمی گرفته شد و تغییرات رنگ نمای مخصوص ساختمان معماری جدید با الحاق فضاهای جدید صورت گرفت نه با تخریب بنای قدیمی.
ساختمان قدیمی شامل طبقه ی همکف و بخش زیرزمین بود که طبقه ی همکف دو تراس جداگانه و مرتبط با فضای اصلی داشت. زیرزمین کم نور و غیر قابل استفاده تشخیص داده شد و برای جای گذاری تاسیسات و به عنوان انبار لحاظ شد. از آنجا که طبقه ی همکف برای نیازهای کارفرما کافی نبود، دو تراس همکف به ساختمان اصلی الحاق و طبقه ای دیگر به بنا افزوده شد. باکس پلکان از خارج به ساختمان الحاق شد تا ارتباط میان دو طبقه را برقرار کند. فضای شرکت های هارمونی و چوبشار به طور کامل از یکدیگر جدا و هر یک دارای مسیرهای دسترسی رنگ نمای مخصوص ساختمان مجزا از بیرون شدند؛ شرکت هارمونی در طبقه ی همکف و شرکت چوبشار در قسمت جداگانه ای از ضلع جنوبی طبقه ی همکف جای گرفت.
