بچه های کوچک فضاهای کوچک و نقلی را دوست دارند. شما باید در انتخاب جای بازی پتینه برای کودکانتان خوب دقت کنید. درست کردن جایی کوچک زیر پنجره می تواند فضای دوست داشتنی را برای کودکان فراهم کند. اگر حتی اتاقی که برای کودکتان انتخاب کرده اید فضای باز زیادی دارد، آن را تقسیم کنید و فضای بازی کردن را در آنجا محدود کنید. اتاق کودکان را سعی کنید با وسایلی که مورد استفاده آنها نیست، شلوغ نکنید. فراموش نکنید برای کودکان، بازی کردن در جایی که وسایل کمتر است، لذت بخش تر است. سعی کنید دور و بر آنها را هم با وسایل شکستنی پر نکنید تا با دخالت های شما برای جلوگیری از بازی کردن کودک با این وسایل، موجب کاهش هیجان آنها شوید.اگر توانایی مالی دارید، می توانید کف اتاق کودکتان را با کفپوش های مخصوص کودکان بپوشانید. در غیر این صورت کفپوشی برای اتاق انتخاب کنید که در صورت افتادن وسیله یا خط افتادن روی آن قابل برطرف شدن باشد. یک راه حل هم این است که شما کف محل بازی کودکتان را با پارچه و یا تخته بپوشانید تا برای کف پوش اصلی اتاق اتفاقی رخ ندهد.
کودکان معمولآ دوست دارند در مورد اینکه که اتاقشان چگونه دیده میشود، بحث کنند. آنها نکات مهمی بیان می‌کنند و نظراتی در باره رنگ اتاق و دیوارها و مبلمان مناسب خود را ارئه می‌کنند و می‌خواهند در مورد آنها تصمیم پذیری شود. بدینگونه کودکان فرضیه طراحان را قطعی خواهند کرد. این فرضیه اساس طراحی خواهد بود که تصور کودکانه، اشکال معماری و شاخص مخصوص به خود را بر میانگیزد، مثل آنچه که ، اینگونه توسط کودک بیان میشود: شبیه به ماهی است، سر و چشم دارد، مثل قایق است اما بدون پارو.
اتاق کودک قلمروئی مخصوص به آنان است. آنجا برای آنان همچون جهان بزرگ تصور می شود. آنان در آنجا به موسیقی گوش می‌دهند، بازی می‌کنند، در رویاهای خود فرو می‌روند، کتاب می‌خوانند و….
از این رو کودک هواره در حال جنبش و جنبیدن است و دوست دارد کنجکاوی و کاوش را همراه با بازی در دنیای خود انجام دهد، بنابراین محیط اطرافش باید مطابق با فعل و انفعال درون کودک باشد و حواس و حس کنجکاوی او را بر انگیزد.از این رو بهترین فضاها جهت کودکان می‌بایست، رنگارنگ، جاذب، پر مشغله و منظم، پر نشاط ولی با این حال آرامش بخش و در عین حال بی‌خطر باشد. نائل گشتن به این موارد تنها بوسیله برنامه‌ریزی دقیق میسر خواهد بود. از این رو با مد نظر گرفتن المانهای مناسب، خواهیم توانست در ایجاد محیطی مناسب و متناسب با حال و هوای آنان و هر آنچه در رشد و تعالی آنان تاثیر گذار است، موفق شویم.
طراحی اتاق کودک می بایست با روحیه کودکان در تطبیق باشد و باید طوری طراحی شود که تا مدرسه رفتن کوک مورد استفاده قرار گیرد از این رو در طراحی فضاهای کودکان، شناخت کودک اهمیتی خاص می یابدو از آنجائی که کودکان دنیای تخیلی خاص خویش را دارند، بسیاری از آنان در سنین زیر ۷ سال دنیا را آنطور که باید باشد مجسم می کنند، نه انگونه که هست و همین امر باعث میشود محیط کودکان آن فضائی نباشد که معمار بدون شناخت، آن را طراحی می کند. آنچنان که وقتی معماری بر نمود های سنتی زندگی از طریق تفاوتهای مفهومی تاثیر می گذارد، بر خوردهایی مطرح می شود که قبل از آن بطور کامل پنهان بودند و این چنین است که آشکار و هویدا می شوندشکل کلی فضای معماری کودکان از عناصری منحصر بفرد، برجسته و آنچه بر انگیزنده احساسات وی است، سرچشمه می گیرد. اشکال خالص هندسی رفتار ادراکی کودک را مورد توجه قرار می دهند و اجازه نمی دهند تا مفاهیم گوناگون در جزئیات تصوری کودکانه مدفون بماند. نقاشیهای کودکان نشان میدهد که کودکان در تصوراتشان، فضا را چگونه می بینند. آنها بطور دقیق و کامل، (بعنوان کاربر) فضا را قبول کرده و آن را با جزئیات در ترسیماتشان بیان می کنند، که خود مایه تعجب است.
رنگ دوست همیشگی بچه هاست! رنگها در درجه اول در بینایی کودک نقش دارند و به علاوه در آرامش، استراحت و تمرکز او نیز مؤثر هستند. برای نوزادان تا سن ۳ سال، رنگ های ملایم مثل صورتی، لیمویی، آبی آسمانی، سبز روشن و… توصیه می شود. از ۳یا ۴سالگی کودک رنگ ها را تشخیص می دهد و می توان متناسب با نظر او رنگ را انتخاب کرد.همچنین می توانید بخشی از دیوار اتاق را با رنگ های تند پتینه مانند قرمز رنگ آمیزی کنید و به کمک کودک تصاویری مانند حیوانات، شخصیت های کارتونی، لوازم ورزشی و… را روی آن بکشید. فراموش نکنید که نور هر قسمت اتاق کودک برای خواب، مطالعه، بازی و… باید متناسب با شرایط باشد.
